Het is zo’n dag. Zo’n dag die doorhobbelt en niet gaat staan wachten tot je meekomt. Een dag die zijn eigen ritme bepaalt. Een dag dat je aan het zoeken bent naar de noodrem, omdat het allemaal te snel gaat. Ken je dat? De tijd raast als een gek voorbij en je weet dat je mee moet, maar je bent blijkbaar niet ingestapt.
Zelfs als je eigen baas bent kun je niet alles op jouw tijd doen. Sommige dingen moeten nu eenmaal en uitstellen heeft soms gevolgen. Zoals dat belangrijke telefoontje…
Ik hou niet van bellen.. (Ik zie mensen graag als ik met ze praat.) Als ik moet bellen, loop ik me zenuwachtig te maken. Helemaal als het met een instantie is of sowieso een belangrijk gesprek. Maar toch ontkwam ik er deze keer niet aan. Gisteren kreeg ik namelijk een gefotografeerde brief in de mail. Niet zo maar een brief… Nee, eentje van een incassobureau. Ik lees er vluchtig overheen… €250 betalen… dagvaarding.. WAT????
Wij zijn net verhuisd met C-Central. De vorige huurders zijn vertrokken, maar blijkbaar weet niemand dat, want iedereen stuurt hun nog post. Al die post wordt door onze verhuurder opgehaald en afgehandeld (die man verdient een lintje!). Vaak krijgen we ook nog reclame, maar er is nooit post van ons bij, want die krijgen we thuis op de mat.
“Aan de bewoners van…” ah reclame en weg ermee. D.w.z. naar de verhuurder. 🙂 Gisteren mailde hij, de verhuurder dus, mij een foto van zo’n “Aan de bewoners van..” poststuk en dat bleek dus van een incassobureau te zijn.
Ze blijken voor Liander te werken. Liander dacht dat we nog geen energieleverancier hadden. Dat is wel zo! Contract is getekend en wel. Maar vandaar dus al die bombarie. Al hun eerdere post is afgedaan als reclame en waarschijnlijk heeft het dezelfde reis als alle andere reclame gevolgd om weer gerecycled en wel te kunnen reïncarneren als papier dat nuttig gebruikt kan worden.
Maar goed, ik moest vanmorgen dus gaan uitleggen aan de mevrouw van het incassobureau dat we al een leverancier hebben. Via mijn grote “vrind”, de telefoon. Toen het gedaan was en die mevrouw een paar keer “ik begrijp het” had gezegd, hing ik op met een enigszins opgelucht gevoel. Ik kon eindelijk aan mijn dag beginnen en gaan songwriten. Snel nog een paar to-do’s afstrepen, lunchen en gitaar studeren (hij staat er nog op! 🙂 ), dieper in Like a Stone van Audioslave gedoken (wat een vet nummer!) en…
Ik heb nog twee uur om te songwriten, nou .. een uur. Maar de zenuwen van het telefoontje hebben me opgefokt en dat is blijven hangen.. Songwriting laat zich niet zomaar ergens tussen al je dagelijkse bezigheden gooien. Je hebt een bepaalde rust nodig, verbinding met de muze, contact met je ziel hoe je het noemen wilt. Vanuit opgefoktheid, lees: stress, komt het niet!
Straks mag ik nog iemand coachen en haar helpen met wat ze op dit moment nodig heeft. Ik hecht daar veel waarde aan en vind het een eer dit te mogen doen. Ze heeft een droom en ik mag haar helpen om die droom te realiseren. Ik ben onderdeel van haar proces! Het is dus niet echt handig om gestrest te zijn.. En dat allemaal door mijn reactie op iets onzinnigs als die brief en het bijbehorende telefoontje… pff Zij heeft ook niks te maken met dat telefoontje. Het is mijn pakkie-an en ik wil dat ze een coach heeft die er voor haar is.
Al met al was het een hectische dag tot nu toe. Weet je? Ik laat die “gek” gewoon voorbij scheuren en ga lekker op mijn eigen tempo/tijd deze dag volmaken. Het is mijn bedoeling te genieten van elk moment. Daarom ga ik nu even lekker achterover hangen. Muziekje aan en luisteren naar mooie songs zoals Like a stone. Meebléren als het moet.. Als ik de rust niet heb om muziek te schrijven laat ik muziek mij de rust geven. Even relaxen om straks een goede coach te kunnen zijn. Morgen is er weer een dag en zijn er geen lastige telefoontjes… hoop ik…..!!!
