Deze week realiseerde ik me hoe vaak burn-out voorkomt bij mensen in een creatief vak. En het is zo goed te begrijpen… Want veel getalenteerde en gepassioneerde mensen werken hard. Heel hard.

Je wilt je droom realiseren en dus bikkel je door. Of …. je werkt vooral hard omdat je nu eenmaal ‘afspraken’ hebt gemaakt. Je zal nu toch echt dat optreden moeten doen! Je hebt verantwoordelijkheden. Mensen verwachten dingen van je!

Ik vind dit allemaal super herkenbaar, ben echt De Koningin van Hard Werken! Omdat onze kinderen dingen willen en nodig hebben. Omdat de hypotheek nu eenmaal niet in mooie liedjes en inspiratie betaalt wordt. Omdat ik nu eenmaal verplichtingen heb. Omdat ik die hoge noten vol kracht ZAL leren zingen. Je kent het wel.

Toen ik voor de zoveelste keer burn-out/depressief/drained was (want waarom zou je het bij één keer laten? Je bent toch geen ezel :D?), ben ik eens aan flinke soul-searching gaan doen. Want wat is dat patroon en wat wil het mij zeggen?

Ik vond het ECHT niet fijn meer om mijn passie voor muziek te verliezen en niet meer te geloven in mijn talent. Dat de ideeënstroom opdroogt. Dat alles kleur verliest en het leven een sleur wordt …. Er was geen lol meer aan. Ik zat middenin een creatieve woestijn en was mijn eigen kompas kwijt.

Veel mensen denken dat het zo werkt: als je ergens maar meer energie of moeite in stopt, levert het automatisch meer op. Dat is ook wat de maatschappij je probeert te leren. Eerst de lasten, dan de lusten. Je moet hard werken om een beetje te krijgen. We leren te denken in schaarste. Dingen kunnen ‘op’. Er is niet genoeg voor iedereen. Je moet dus pakken wat je pakken kan.

We geloven tegenwoordig niet meer in de waarde van authenticiteit. Sterker nog … we leren dat we ‘gemiddeld’ moeten zijn! Kijk maar om je heen en zie het voor je ogen gebeuren! Ten diepste krijgen we in onze maatschappij aangeleerd dat je voor je eigen richting buiten jezelf moet kijken. Wat doen anderen? Dat is goed! Doe maar gewoon wat de rest doet en steek vooral je kop niet boven het maaiveld!

De werkelijkheid ligt volgens mij heel anders. Ik geloof dat we hier een verhaaltje aangeleerd krijgen dat niks met LEVEN te maken heeft. Dat gewoon niet WAAR is.

De gevolgen van dit alles zijn superdestructief. Als je niet op tijd je rust neemt en echt goed herstelt, ga je roofbouw plegen op jezelf. Je teert in op je reserves en raakt uitgeput. Je ideeënstroom droogt op en je hebt nergens energie meer voor. En dat leidt tot een burn-out, een por van je ziel om een andere koers te gaan varen.

Ik geloof in de kracht van binnenuit als tegenwicht. Van je eigen innerlijke kompas, dat je intuïtie je toefluistert. In plaats van luisteren naar het getoeter buiten je en daar je naar voegen, luisteren naar de fluisterstem van binnen en haar zachte (maffe!!) suggesties volgen.

Dit doe je door op tijd je rust te nemen! Relax, unwind, enjoy! Stoppen wanneer het allemaal nog leuk en gemakkelijk gaat. Mijn persoonlijke formule voor werk is dan ook: Doen — VOELEN — Doen

Herken jij dit ook? Wat is voor jou een manier om te voorkomen dat je ‘leegloopt’? Schrijf het in een comment!